رئیس هیئت مدیره انجمن صنفی انبوه_سازان استان اصفهان در گفت و گو با «صما»

🔸در طول دو دهه گذشته و پس از وقوع زلزله منجیل با تغییراتی که در امور مربوط به نظام مهندسی و روش های محاسبه ساختمان ها انجام شده، بحث پایداری ساختمان ها توسعه زیادی پیدا کرده است.

🔸ما باید ساختمان ها و شهرهایی را بسازیم که حداقل باید ۱۰۰ سال پایدار باشند و اگر قرار باشد به دلیل مباحث اقتصادی پس از سه یا چهار دهه تخریب نشود، یک ساختمان باید ۱۰۰ سال عمر کند.

🔸اینکه در هر گوشه شهر هر معمار جوان و کم سابقه و یا معمار با سابقه ای تراوشات ذهنی خود را به شهر تحمیل کرده و ناهنجاری هایی در شهر ایجاد کند، طبیعتا منطی نیست.

🔸بحثی که از گذشته مطرح بوده استفاده از الگوهای عام است. به طور نمونه در شهر اصفهان از یکسری الگوهایی با نماهای فلزی، آلومینیومی یا رومی، به صورت ناهنجار و یکدفعه استفاده شد که شهر را متحول کرد.

🔸به طور نمونه در یک محله جدیدی از اصفهان، طرح ارائه شده استفاده از آجر و سنگ بوده است و غالب اصلی نماها باید استفاده از این متریال باشد. اگر این محله عبور کنید، می بینید که هیچ ساختمانی ناهنجار و خشن نیست و نماها آزاردهنده نیست.

🔸جعفرپیشه همچنین در پاسخ به اینکه با این حساب آیا می توان به طراحان و معماران اجازه داد تا خلاقیت خود را به صورت آزادانه در زمینه طراحی نما و منظر شهری جهت دستیابی به یک زیبایی‌شناسی همگون به کار بگیرند، گفت: به طور قطع طراحی ها باید به صورت خلاقانه باشد؛ اما باید در بخش متریال تاحدودی حساسیت اعمال شود.

🔸وی خاطر نشان کرد: به طور مثال در زمینه استفاده از نماهای آلومینیومی یا رومی یا در حوزه رنگ باید بیشتر دقت شود و نباید ناهنجاری را به شهر تزریق کرد. اما قاعدتا نمی توان خلاقیت ها را کنار گذاشت وگرنه شهر یکنواختی را خواهیم داشت